Η Πορτογαλία βγάζει από την «μπιζουτιέρα»  της και προωθεί στον οίκο Christie’s  85 Miro 

 

Η Πορτογαλία πρόσφατα, προσπάθησε να πουλήσει 85 περίπου πίνακες του Joan Miro που είχαν περιέλθει στην κατοχή του κράτους μετά την εθνικοποίηση της τράπεζας Banco Português de Negócios . Οι πίνακες μυστικά προωθήθηκαν στον οίκο Cristie’s με την ελπίδα να μαζευτούν 49 εκατομμύρια, που θα βοηθούσαν στην μείωση του χρέους της χώρας των 272 δις. Μαθεύτηκε όμως η επικείμενη δημοπρασία και μετά από αντιδράσεις και την συλλογή 9.800 υπογραφών που κίνησε online ο γκαλερίστας Cabral Nunes,  αποσύρθηκαν  οι πίνακες από την δημοπρασία με πρωτοβουλία του οίκου. Στη συνέχεια το Σοσιαλιστικό Κόμμα κινήθηκε νομικά. Το δικαστήριο στην Πορτογαλία όμως, έκρινε ότι η δημοπρασία μπορούσε να συνεχιστεί. Το κράτος δεν επανέφερε ακόμα τα έργα στην Πορτογαλία, ροκανίζοντας χρόνο με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να τα αξιοποιήσει εντέλει όπως αναφέρει η Wall Street Journal που ανέδειξε το γεγονός. Δεν τα βάζουν καλύτερα κάτω να δουν το τεράστιο όφελος που  θα έχουν εάν τα κρατήσουν εντός της χώρας; 

 

Της Μαριλυς Αργυροκαστρίτη.

 

Η Ana Teresa Barboza (http://anateresabarboza.blogspot.gr/)  είναι μια περουβιανή καλλιτέχνης. Σήμερα είναι 33 χρονών. Επεξεργάζεται τα σχέδια της κεντώντας από πάνω τους και αναφέρεται σε ζητήματα σεξουαλικότητας, σώματος και οικειότητας.

 

 

Κάθε φορά που πέφτω πάνω σε έργο της μαγνητίζομαι. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ομορφιά της δουλειάς  της αλλά κυρίως με τον τρόπο με τον οποίο μιλάει για ζητήματα σχέσεων .Η σχέση με τον άλλο και τον εαυτό μας, η σχέση των ενστίκτων με την κοινωνική σύμβαση είναι κεντρικά ζητήματα της αναζήτησης  της. Ήσυχα ήσυχα, «ξηλώνει» στους πίνακες της ένα νοερό ύφασμα ( σάβανο επιθυμιών) και αποκαλύπτεται . Μ’ αρέσει  ένα έργο της όπου κεντά η ίδια τον εαυτό της μέσα σε ένα σχέδιο και φαίνεται αυτός ο κόπος και ο πόνος της αφομοίωσης καθαρά. Με βοηθά να σκέφτομαι τα ζητήματα του φύλλου, της δικής μου σεξουαλικότητας (που προφανώς δεν έχει manual το πορνό), τις σχέσεις μου με τον άλλο και πως μέσα από αυτές μπορώ να ταυτοποιηθώ.

 

 

Δεν παρακολουθώ μόνο γυναίκες καλλιτέχνες αλλά η τέχνη τους μιλάει  και αναδεικνύει την διαφορά, που έχω ανάγκη να εκφράσω και να γίνει σεβαστή. Η τέχνη  προηγείται της επιστήμης και της πολιτικής και μαρτυρά έναν ολόκληρο κόσμο «αλλιώς». Είναι πολλές οι δεκαετίες που έχουμε τέχνη από γυναίκες που μαρτυρούν τα του φύλλου τους, είτε με επιθετικό είτε με σιωπηλό τρόπο. Αυτός ο διάλογος σήμερα φαίνεται να είναι πιο ανοικτός από ποτέ παρότι θα πιστεύαμε το αντίθετο.  Η Barboza, διαλέγει μια παραδοσιακή γυναικεία ασχολία, όπως είναι το κέντημα για να μιλήσει με έναν «κοπιώδη» τρόπο (που οδηγεί στην αρετή;) για εσωτερικές συγκρούσεις, για την αναζήτηση του πόνου μέσα από τον οποίο ξεπηδά η ομορφιά (έτσι δεν μας μαθαίνουν;)για τις σχέσεις εξάρτησης , για το «ένδυμα» της κοσμιότητας και την «ησυχία» της εγκόλπωσης και της αφομοίωσης σε ένα pattern. Καλή η ηρεμία του λιμανιού, αλλά εν τέλει  έχει μεγάλο κόστος για όσες θέλουν να διασχίσουν την φουρτουνιασμένη θάλασσα εντός τους σε αναζήτηση ενός κατάδικου τους νησιού.  

 

     

 

 

H Csilla Klenyánszki είναι μια νεαρή καλλιτέχνης (27 χρονών) που δημιουργεί μέσω της φωτογραφίας. Έχει καταγωγή από την Πολωνία και ζει στο Άμστερνταμ. Δουλεύει πάνω στην έννοια της ισορροπίας, με άμεσες αναφορές από το οικιακό περιβάλλον, την έννοια της «ευθραστότητας»  και το παιχνίδι.

 

Με γοητεύει ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για μια γυναικεία δυναμική ισορροπία, ένα σχόλιο πάνω στην ανάγκη ελέγχου αλλά και τον ρόλο του τυχαίου, ένας συνδυασμός στον οποίο  μοιάζουν οι περισσότερες ζωές γύρω μας. Το σπίτι, τα έπιπλα και τα αντικείμενα και πως αυτά σχετίζονται με το γυναικείο σώμα και την αντίληψη της πραγματικότητας είναι οικείες γυναικείες αναφορές. Είτε σαν επεκτατικές μέσα στον χώρο (ποιος δεν θυμάται τα σεμεδάκια των μαμάδων που καλύπτουν με «θανατερή» τρυφερότητα τα πάντα), είτε σαν φιγούρες υποστήριξης, οι γυναίκες υφαίνουν και «στολίζουν», ισορροπούν και κινούν σαν πιόνια τα πάντα γύρω τους, δημιουργώντας μια μυστική «υποδομή». Αυτό μπορεί να ακούγεται κυριαρχικό, αλλά είναι υποτακτικό στη βάση του, όπως η φωτό παρακάτω με το κορίτσι που ισορροπεί ένα βάζο στο κεφάλι του, ή ένα ποτήρι νερό.

 

Έχει μια γοητεία και μια «ψευτοασφάλεια» όμως αυτή η έκφραση ελέγχου, το παιχνίδισμα μεταξύ της  οργάνωσης και της απόλυτης εν δυνάμει καταστροφής. Σκέφτομαι συχνά πόσο είναι κουραστικό (ψυχικά όχι σωματικά)το «νοικοκυριό», αυτή η φαινομενική οργάνωση της καθημερινότητας, όταν από κάτω όλα βράζουν, όταν υπάρχει ένα βίαιο κύμα ζωής που παλεύει σαν τσουνάμι να τα καταστρέψει όλα και πόση σχέση έχει με τον θάνατο η μαγική ακινησία, το σημείο εξισορρόπησης των πάντων. 

 

Όπως τίποτα δεν ζει για πάντα, έτσι και όλα αναζητούν την ισορροπία τους και συνήθως αυτό γίνεται μέσα από την όξυνση των άκρων, το βάρος από την μία και την άλλη πλευρά της ζυγαριάς. Και οι επικίνδυνες ισορροπίες της Klenyánszki είναι μια πρόκληση για την διατάραξη τους, ένα κρυφτούλι με την αναρχία και το χάος  για να ξεκινήσουν όλα πάλι γυμνά και καθαρά.